Кніг напісана вельмі шмат і няма ні аднаго чалавека ў міры, хто прачытаў бы іх усё. Кнігі - гэта гісторыя і густы кожнай эпохі. Некаторыя з іх безнадзейна страцілі сваю хараство, іншыя - актуальныя і чытаюцца з цікавасцю і сёння. Кожны пісьменнік марыў пісаць на стагоддзі, а вось атрымалася ў яго ці не, высвятляецца ў наступных пакаленнях.
Я вельмi люблю чытаць i у мяне шмат кнiг, якiя мне спадабаюцца. У мяне дома ёсць розныя кнiгi, яны разнапланавыя, адны мастацкія, іншыя пазнавальныя. Напрыклад "Прыгоды Гуллiвера". Уводзячы элементы фантастыкі, Свіфт агаляе і востра высмейвае заганы сучаснага яму ангельскага грамадства, яго кіруючых колаў. На прыкладзе ліліпутаў аўтар паказвае чытачу, як неразумна марнаваць ўсё жыццё на вырашэнне дробных, прыдуманых праблем, у той час як актуальныя і патрабуюць неадкладнага дазволу пытанні застаюцца без увагі.
Нядауна я прачытала кнiгу "Майстар і Маргарыта.У гэтай кнiзе я знаходжу сарказм і іронію, якімі напоўнены сам, каханне, пра якую марыць кожны, і яшчэ - невымоўную Пушкінскую ноту ў дыялогу Воланда і Левія Мацвея.
Я люблю не нейкія асобныя творы сваiх любiмых аўтараў, а той погляд на жыццё, тую глыбокую маральную і радасную філасофію, на якой выраслі іх светы.
Юрый Алешаў казаў, што ўся гісторыя літаратуры стаіць на адной паліцы. Гэта значыць, што кнігі - не канкурэнты адзін аднаму, яны - грані аднаго свету. Але ў кожнага ёсць такі крышталь, праз які праламляецца ўсё астатняе. У мяне гэта Пушкін. Усё, да чаго імкнецца развіццё чалавечай душы і розуму, ужо было сказана альбо намечана ў яго. Пушкін - гэта ўсёабдымная аб'ектыўнасць, мудрасць, але пры гэтым сагрэта сэрцам. Гэта востры розум і найтонкае паэтычнае пачуццё. Больш за ўсё я люблю прозу Пушкіна, яго публіцыстыку і яго лісты. Смешна і няёмка пасля яго чытаць некаторых пісьменнікаў, якія хаваюць за шматслоўем злыбеда думкі і беднасць пачуццяў.
Кожная прачытаная мною кніга займае пакладзенае месца ў маіх думках і душы. Я сапраўды не магу сказаць, якая кніга мною асабліва любімая. Усё настолькі разнастайна, цікава, што застаецца пажадаць сабе доўгай жыцця, каб даведацца і вывучыць хоць маленечкую частку свету.
Кнiга можа мець настолькі зашыфраваны, патаемны сэнс, што ты не зразумееш ні слова, але ўсё роўна яна зацягвае тваё прытомнасць.З кнігамі ў мяне склаліся вельмі няпростыя адносіны. Амаль як з людзьмі. Бывае, зірнеш на паліцу, дзе кнігі сталі ў шэраг, і бачыш у іх людзей. Якую - то кнігу хочацца браць у рукі па некалькі разоў перагортваць, перачытваць, знаходзіць любімыя моманты ў творах. Якія - то хочацца адсунуць ад сябе і рашуча іх не чытаць, таму што ўпэўненая, што нашы з ёй думкі прыходзяць у рознагалоссе, як з якім - то непрыяцелем. Ёсць і такія, якія я не заўважаю, як незнаёмых людзей. Толькі з некаторымі з іх я знаёмлюся і застаюся ў добрых адносінах, а з кімсьці, пагутарыўшы трохі, больш ніколі не перасякаюцца.
Яшчэ ёсць кнігі - добрыя сябры. Для мяне яны ў большасці зусім у жанры "фэнтэзі". Прыгоды, выдуманая рэальнасць, паралельныя светы і простыя тлумачэнні няпростых падзей - усе гэтыя элементы фантастычнага жанру цалкам апускаюць мяне ў атмасферу кнігі. У фантастыкі вельмі незвычайны погляд на паўсядзённае жыццё, чытаючы фэнтэзі, я разумею, як бескарысная бывае мітусня, пустыя, непатрэбныя словы, і як проста і тонка выглядае. Мой самы лепшы сябар з усіх кніг - гэта кніга, створаная Клайв Стейплiзaм Льюісам "Хронікі Нарніі ". Гэтую кнігу мне рэкамендаваў прачытаць тата, калі мне было 11 гадоу.
Звычайна я сама выбіраю напрамкі і перавагі ў літаратуры, але на гэты раз я вырашыла рушыць услед яго радзе. Я прачытала "Хронікі Нарніі", дакладней, я "пражыла" гэтую книгу.Я ўвесь час знаходзілася ўнутры падзей, бачыла усё на свае вочы. "Хронікі" складаюцца з сямі частак. У іх апісваюцца прыгоды дзяцей з Лондана, цудам якія трапілі ў паралельны свет, у краіну Нарніі. Стварэнне гэта фантастычнай краіны Клайв Люіс апісаў у самай першай сваёй кнізе. Усе вобразы, створаныя Льюiсам, апісанне ўнутранага станаўлення герояў маюць рэлігійны ўхіл. І хоць намёк ў кнізе тонкі і празрысты, але ён ёсць, і ён прымушае лепш разумець сябе. Льюис пісаў, як чалавек, выхаваны ў рэлігійным грамадстве, і пісаў для тых людзей, якія змогуць зразумець ўсе яго намёкі і прыслухацца да яго. У "Хроніка Нарніі" ён вучыць людзей праз вобразы і праз усе падзеі, якія адбываюцца з героямі, але зусім не павучае. Гэта і падабаецца мне. Таму - то ўсё, што адбываецца я і ўжываю на сабе. А калі я перачытваю ў чарговы раз "Хронікі Нарнii", сеемую частку, мне заўсёды здаецца, што гэта была мая гісторыя, і гэта я "ўнутрана скончылася". Мне бывае сумна, што гэта канец гісторыі, апісанай у кнізе, бо я - то дакладна ведаю наперадзе яшчэ шмат усяго цікавага і ўсё толькі пачынаецца. А мне толькі застаецца гадаць, што будзе адбывацца далей.
"Хронікі Нарніі" - кніга, прачытаўшы якую немагчыма не змяніцца і не падабрэць унутрана. Гэтая кніга падае ўрокі дабрыні і распавядае пра тое, што трэба ўмець радавацца жыццю. Яна напоўнена каханнем.
Зачыніўшы "Нарніі" я стаўлю яе на кніжную паліцу, дзе стаяць ўпадабаныя мне кнігі. Я пакідаю "Нарніі" ненадоўга, таму што ведаю, што абавязкова перачытаю яе зноў.
Я вельмi люблю чытаць i да гэтага часу ведаю, што кнiга – гэта найлепшы сябар чалавека.
Сергушкова Уладзіслава
вучаніца 7 “А” класа
гімназіі № 3 г. Магілёва
Настаўнік Цыхоўская С.В.