Сёлета надоўга затрымалася лістота на дрэвах. Ужо недзе пасля Пакрова, а ў лясах, садах і прысадах усё роўна як зялёны май. Нават бярозы, якія, бадай, першыя пачынаюць жаўцець, стаяць амаль некранутыя лістабоем. Кажуць, які Пакроў, такая і зіма наперадзе. Але ж калі лістота з дуба і бярозы па-падала, то год настане лёгкі; калі наадварот – чакай строгай зімы. Значыць праз месяц-другі нас чакаюць глыбокія сумёты і лютыя маразы. I гэта тады, калі па радыё, па тэлебачанні скрозь чуюцца нараканні на недахоп паліва…

Сёння я, можна сказаць, бачыў незвычайнае. Выйшаў на ганак дома, які ў Гарадзішчах, глянуў на дрэвы, што насупраць. Падае лісце з іх. Ветру няма, а яно тым не менш зрываецца, падае ўніз. Шуршыць і трапечацца, як жывое, акурат скардзіцца на штосьці. У марозным паветры ад гэтага суцэльны шорах. Шух-шух-шух-шух.

Недзе з боку, за цаглянай агароджай, спяваюць пеўні. Вясковая ідылія.

Але чаму так вусцішна на душы?

…Уначы падумалася раптам, што ўсё-такі варта як хутчэй брацца за новы раман, бо на гэтых карацельках можна жыццё дарэмна патраціць. Хаця як жа без іх?

А для пятага рамана з ваеннага цыкла ў мяне і матэрыял сабраны і загаловак прыпасены. Яшчэ з даўняга – «Не ўсе мы памром». Ужо каторы месяц нават сшытак ляжыць на стале з гэтым загалоўкам. Ды я ўсё цураюся яго. Усё роўна як нечага боязна. I тым не менш трэба неяк звесці ў адно наш народ, раз’яднаны ў мінулую вайну, дарма што мы і завём яе дасюль Айчыннай.

Тым часам ажно дзіўна цяпер бывае – усё-ткі іншы раз удаецца прасачыць у розных жанрах жыццё беларусаў ад хрышчэння да чарнобыльскага дажджу…

Шуршыць, падае без чужое сілы жоўта-зялёнае лісце з дрэў. Па-ранейшаму спяваюць пеўні. I на душы чамусьці ўсё роўна як трывожна. Ведама, скаргі сярэдзіны восені…